تلخی داستانت رو بپذیر!

video game live streaming یه سرگرمی‌یی هست که آدمای مختلف میان گیم بازی کردن‌شون رو به صورت زنده و مستقیم و از طریق پلتفرمای مختلف، به اشتراک می‌ذارن. به این آدما می‌گن «استریمر» که برای خودش یه شغل محسوب میشه. یه سری آدم دیگه هم هستن که این استریما رو می‌بینن و سرگرم میشن و اگر خواستن حمایت مالی می‌کنن که به این کار می‌گن «دونیت» و به این افراد می‌گن«ویوور». حمایت مالی هم به این صورته که استریمر یه لینک رو در اختیار بیننده‌هاش قرار می‌ده و اونام روی لینک کلیلک می‌کنن و وارد می‌شن و رقم دلخواه‍‌شون رو می‌زنن و پرداختش می‌کنن و اگر خواستن همراه با اون دونیت یه پیامی هم به استریمر می‌دن! که این پیام می‌تونه ابراز علاقه، تشویق و انگیزه دادن، سوال یا درخواست، شوخی و مسخره بازی، آرزوی موفقیت و هر چیز دیگه‌ای باشه. در ضمن بیننده‌های استریم از طریق لایو چت هم می‌تونن با استریمر یا حتی با هم دیگه حرف بزنن. استریمر لازم نیست حتما گیمر حرفه‌ای  باشه. فقط کافیه یکم فان و بامزه و حاضر جواب باشه و ایضا ارتباط اجتماعیش هم بالا باشه.

تا اون جایی که من اطلاع دارم این صنعت-نمی‌دونم میشه با این اسم خطابش کرد یا نه- حدود دو سالی میشه که به صورت جدی تو ایرانم اومده. پلتفرم‌هاش هم توییچ، آپارات گیمینگ و یوتیوب گیمینگ هستن. من تقریبا از همون اوایل پیگیر این قضیه بودم و زیاد استریم می‌دیدم. هر سه تا پلتفرم هم دنبال می‌کردم. حسابی برام سرگرم کننده بودند و هنوز هم هستند! بارها شده که به خودم گفتم این کار وقت تلف کنی محضه و خواستم دیگه پیگیرش نباشم ولی نتونستم! چون واقعا دلیلی هم نداره یه سرگرمی تا این حد جالب و پرهیجان رو از دست بدم. به همین خاطر سعی کردم وقتم رو مدیریت کنم و به جای از ریشه قطع کردن قضیه، کم‌ترش کنم. تو این مدت استریمرای زیادی رو دیدم که از حداقل امکانات یعنی یه سیستم متوسط و یه نت معمولی و یه وبکم شروع کردن و با دونیت ملت، الان اوضاع واقعا خوبی دارن. سیستم و تجهیزات غولی به هم زدن و خرج زندگی‌شون رو هم از همین طریق درمی‌آرن و رسما شغل‌شون شده استریمر بودن. موردی بوده که حتی مزدا3 هم خریده! خیلی‌هاشون هم جوونایی هستند که می‌گن وقتی رو اوردن به این کار که دیگه واقعا از همه جا ناامید شده بودن و به هزارتا در بسته خورده بودن. استریم نجات‌شون داده و یه زندگی تازه واسه‌شون درست کرده. هیچ وقت هم باورشون نمی‌شده که این علاقه‌ی به گیم‌ یه روزی براشون پول ساز بشه! تعداداستریمرا هم روز به روز داره بیشتر میشه و رقابت سخت‌تر و سخت‌تر. همه سن و سالی هم هست. از بچه‌ی ده یازده ساله تا مردای چهل پنجاه ساله! از پدر و پسری که با هم استریم می‌کنن تا حتی زوج‌های استریمر! اون اوایل استریمرای ایرانی تقریبا همه پسر بودن. با گذر زمان و تو این یک سال اخیر تعداد استریمرای دختر هم زیاد شده و اونام برای خودشون جایگاهی درست کردن و دارن پیشرفت می‌کنن.  آپارات هم به عنوان یه پلتفرم ایرانی سعی می‌کنه از رقبای خارجیش عقب نیوفته و با آپدیت سرورها و برگزاری مسابقه و اضافه کردن امکانات جدید و گزاشتن جلسه با استریمرا و شنیدن خواسته‌ها و دغدغه‌هاشون، خودش رو تو این رقابت، تا این لحظه سرپا نگه داشته. حالا آینده چی بشه رو نمی‌دونم.

دو سه ماهی میشه که توی این دنیای استریم، پدیده‌ی جالبی رو پیدا کردم. ع یه پسر هفده ساله‌ی بوشهریه که با امکانات زیر حداقل داره استریم می‌کنه. سیستم ضعیف، نت داغون و وبکم افتضاح و بی کیفیت! به شدت ساده و زودباوره و ملت زیاد سر کارش می‌ذارن. یعنی عملا از هر ده نفری که می‌آن استریمش، 9 نفرشون قصدشون مسخره بازی و تحقیر کردنش هست که تو اکثر موارد این ع عزیز ما نمی‌فهمه این قضیه رو و خیلی شیک و مجلسی سرکار می‌ره. تو معدود دفعاتی هم که ‌می‌فهمه، واکنشش چیزی نیست جز یه لبخند خیلی تلخ و تند تند پلک زدن و قضیه رو با جمله‌ی «دیگه چه میشه کرد!» تموم کردن. تو تابستون مجبور بود که تو اتاقش یه پنکه درب و داغون روشن کنه تا به قول خودش بخار نشه از گرما! صدای عجیب و غریب پنکه تو استریم می‌اومد و همین اتفاق رو ملت حسابی سوژه می‌کردن و می‌خندیدن و ع هم فقط از این حرف می‌زد که چاره‌ای نداره جز روشن کردن پنکه و کولرشون به اتاقش کانال نداره و از این هم که صدای پنکه کیفیت استریم رو میاره پایین شرمنده‌ی همه‌ی ویوورهاشه! ویوورهایی که میان به قصد تمسخر و تحقیر کردنش، و ع ‌نگران راضی نگه داشتن همین جماعته! حتی یه هدفون گیمینگ آشغال ارزون قیمت هم خریده بود ولی چون هوا شدیدا گرم بود، هر وقت ازش استفاده می‌کرد، گوشاش خیس عرق می‌شدن و اذیتش می‌کردن! به همین خاطر مجبور بود هدفون رو بلااستفاده بندازه دور گردنش! تا به قول خودش یه قشنگی به استریمش بده حداقل! همونم مجبور بود هر چند وقت یک‌بار دربیاره و عرق گردنش رو با دستمال پاک کنه! تلفظ کلماتش هم اکثرا اشباه‌ست! به «اسپَم» می‌گه«اسپِم» به «آپلود» می‌گه «آپولود» به «فِرِیم» می‌گه«فِریْم» به «ریسپان» می‌گه «رَسپان» به «سابسکرایبر» می‌گه «سابسکریبر» و کلمه‌های دیگه که الان حضور ذهن ندارم. البته بعضی‌هاشون رو کم کم درست کرد.من، از سه ماه پیش شروع کردم به سرکار گذاشتن این بنده خدا! می‌رفتم تو استریمش و با آدمای دیگه‌ای که نمی‌شناختمشون سرکارش می‌ذاشتیم و می‌خندیدیم! تلفظاش رو مسخره می‌کردیم، بازی‌های قدیمی و عهد قجری‌ش رو و حتی لهجه‌ش رو هم سوژه می‌کردیم! اون بنده خدا خیلی کم می‌شد که بفهمه ما چطور داریم تحقیرش می‌کنیم. اصلا این کار شده بود واسم یه سرگرمی! چند باری هم دونیتش کردم که یه وقت شک نکنه! این وسط ع هم دیگه کم کم من رو شناخته بود و فکر می‌کرد که من حقیقتا دوستش دارم و دلیل اومدنم به استریمش همینه! به همین خاطر من رو کرد ادمین چت و با لفظ داداش خطابم کرد و ازم خواست که به چت لایوش سر و سامون بدم و اونایی که فحش می‌دن، مسخره می‌کنن یا اسپم می‌کنن رو اول به‌شون اخطار بدم و اگر باز تکرار کردن بن‌شون کنم! حسابی هم از این که حمایتش می‌کنم تشکر کرد و قول جبران داد! خدا شاهده که تو تمام اون مدتی که مسخرش می‌کرم حتی اگر می‌فهمید واکنشی نداشت جز همون لبخندای تلخ و جمله‌ی«آقا محسن، شما هم؟» و باز هم همون لبخندا! حتی یک بار هم نشد اسمم رو تنها و بدون این که قبلش آقا بچسبونه بگه! بعد از اون قضیه ادمین شدنم انگار که یه سطل آب یخ ریخته باشن رو صورتم! این پسر چقدر رو من حساب کرده! چقدر این پسر محترم و باشخصیته! تو مسخرش می‌کنی و اون می‌خنده و حتی داداش خطابت می‌کنه! شده بود که یکی دو نفری بهم بگن که  چرا داری بنده خدا رو مسخره می‌کنی؟ منم جواب می‌دادم که بیخیال بابا! می‌خندیم حال می‌ده! خیلی جدی نگیر قضیه رو! حالم داشت از خودم بهم می‌خورد. چقدر کثافت، رذل، مغرور و بی‌شرف بودم. یکی نبود یقه‌مو بگیره و بگه که تحقیر کردن یه آدم شده واست یه سرگرمی، مرتیکه‌ی پست علاف پفیوز؟ تا یه مدتی نمی‌رفتم استریمش! حس فوق‌العاده بدی داشتم! یه پسر 17 ساله من رو شرمنده‌ی خودم و خودش کرده بود! پست فطرت بودنم رو مثل یه پتک زده بود تو سرم. چند باری هم خواستم دربارش اینجا بنویسم ولی نتونستم! چراش رو نمی‌دونم!

به فکر جبران افتادم. حالا هر شب واسه یکی دو ساعت می‌رفتم استریمش. اجازه نمی‌دادم احدی مسخرش کنه. تلفظای درست رو به هزار بدبختی بهش یاد می‌دادم. دونیتش می‌کردم. چت لایوش رو مدیریت می‌کردم. تو تنظیمات دیسکوردش کمک می‌کردم. براش پیج اینستاگرام زدم. سعی کردم از طریق یه واسطه به یکی دو تا استریمر معروف‌تر معرفیش کنم تا یه حمایتی ازش بکنن که خب موفق نشدم. به کرات می‌شد آدمایی رو چتش ببینم که می‌اومدن بی‌دلیل فحش می‌دادن و می‌رفتن. ع جواب یکی‌شون رو هم با فحش نمی‌داد. دعوت‌شون می‌کرد به آرامش و ازشون می‌خواست اگر ازش ناراحتن بهش بگن تا قضیه رو حل کنه! طبیعیش این بود که طلبکار شه و بگه که مرتیکه‌ی احمق حروم‌لقمه! چرا داری الکی فحش می‌دی؟ مگه مال بابای پفیوزت رو خوردم که این طور رم کردی؟ ولی ع خودش رو مقصر فرض می‌کرد که حتما یه کاری کرده و کسی رو ناراحت کرده که این‌طور داره فحش می‌خوره! یا می‌شد یه سری دریوزه‌ی جوگیر می‌اومدن و وقتی اوضاع استریمش رو می‌دیدن گوه می‌خوردن که آره، امثال تو دارن آبروی استریم ایران رو می‌برن!! باز طبیعیش این بود که بگه آخه حروم‌زاده‌ها! مگه من جای کسی رو تنگ کردم؟ فکر می‌کنی منم بدم می‌آد سیستم و تجهیزات خوب داشته باشم؟ فکر کردی دهنم سرویس نشده انقدر با این سیستم داغون و نت افتضاحم سر و کله زدم؟ فکر کردی تحمل کردن حرفا و کنایه‌های چهار تا تازه به دوران رسیده مثل تو واسم آسونه؟ فکر کردی منم غرور ندارم؟چیکار کنم که پول ندارم؟ چیکار کنم که وسعم به هزینه‌های بالا و رو به افزایش قطعات سیستم نمی‌رسه؟ چیکار کنم که هیچ‌کی من رو نمی‌بینه؟ چیکار کنم که دونیت نمی‌شم؟ ولی ع به جای این حرفا، بهشون حق می‌داد و قول می‌داد که اوضاع رو بهتر کنه! 

امشب تصمیم گرفتم که حقیقت ماجرا رو براش روشن کنم.

حقیقت ماجرا اینه که ع هیچ شانسی برای پیشرفت تو این مارکت نداره. امکاناتش خیلی خیلی پایین‌تر از حداقله. شیش ماهه که داره هر روز بین سه تا پنج ساعت استریم می‌‌کنه و فقط یک میلیون دونیت شده! حتی کم‌تر از هزینه‌ی نتش و با صرف نظر از ارزش وقتی که گذاشته! یعنی ضرر خالص! آدمای مریضی مثل من هم غرور و عزت نفس این بچه رو دارن له می‌کنن و فردا روزی که سنش بره بالاتر و اصل قضیه رو بفهمه چقدر احساس حقارت و کم ارزشی می‌کنه! بهش از کم دونیت شدن و ضرر کردن و امکانات ضعیفش گفتم. واسش روشن کردم که اگر اوضاعش به همین منوال پیش بره، ضرر کردناش خیلی خیلی بیشتر از قبل میشه. یا باید ریسک بکنه برای پول قرض گرفتن و ارتقای سیستمش، یا باید کلا بیخیال این کار بشه و وقتش رو صرف کار دیگه‌ای بکنه. جملاتم رو می‌خوند و تایید می‌کرد و عجز و ناتوانیش برای قرض گرفتن رو بهم یادآوری می‌کرد.

از این‌جا به بعد رو می‌خوام خطاب به خود ع بگم!

ببین ع عزیز! تو یه پسر خون‌گرمِ با معرفت و باادبی که شبیه‌ت خیلی خیلی کم پیدا می‌شه. انسانیت و شرافتت قابل تحسینه و با ارزش. تک تک اون آدمای پست و بی‌ارزشی که میان تو استریمت به قصد مسخره کردن، در حد گرد پات هم نیستن. نادیده بگیر همه‌شون رو. یه روزی خودشون به کثافت بودنشون پی می‌برن و به غلظ کردن می‌افتند. اگر واقعا به اون داداشی که بهم می‌گی باور داری، داداشت بهت می‌گم که تو یه بازنده‌ای. تو هیچ جایی تو استریم نداری. هیچ امیدی به پیشرفتت نیست. امکاناتت افتضاحه. کسی جدیت نمی‌گیره. شدی اسباب بازی ملت. سر کارت میذارن و تحقیرت می‌کنن و تو نمی‌فهمی. نه که نفهم باشیا! تو فقط جنست با این بی‌شرفا فرق می‌کنه. تو پاکی و زبون این انگلا رو نمی‌فهمی. وگرنه از همشون فهمیده‌تری. ببین رفیق! من وقتی میبینم می‌ری تو استریم بقیه و تجهیزات و ویوو و دونیتای فراوان‌شون رو می‌بینی و حسرت می‌خوری و با خودت می‌گی منم که دارم اندازه اینا تلاش می‌کنم پس چرا انقدر تفاوت هست بینمون، دلم می‌سوزه. وقتی می‌بینم هر چند وقت یک‌بار مجبوری سیستم از رده خارج شدت رو ببری تعمیر و هر بار هم بهت بگن که بابا بیخیال این سیستم شو به درد گیم و استریم نمی‌خوره، جیگرم کباب میشه. از اینکه بدبختیات رو با روی باز و خنده می‌گی اعصابم داغون میشه! وقتایی که داری از سیستمت ناله می‌کنی به تهش که می‌رسی خدا رو شکر می‌کنی که باز همینم که دارم خوبه و جای شکرش باقیه! این جور جاها دیگه واقعا لجم می‌گیره و دلم می‌خواد تا می‌خوری بزنمت! آخه لامصب تو چی داری که به خاطرش می‌گی جای شکرش باقیه؟!! تو باختی عزیزم. بکش بیرون از این کار. می‌دونم عاشق گیم و استریمی. به خدا می‌فهممت. ولی چاره‌ی دیگه‌ای نداری! تو توی این رقابت هیچ شانسی نداری! دیگه داره هیجده سالت میشه و باید با حقیقت ماجرا روبرو شی! انقدر از استریمرایی که با امکانات کم شروع کردن و الان پیشرفت کردن مثال نزن و به خودت امید واهی نده پسر خوب. اونا همون امکانات کم‌شون هم از تو بیشتر بوده. اونا سرزبون دار و حاضر جواب بودن و خیلی‌هاشون با حمایت استریمرهای معروف‌تر از خودشون بالا اومدن. تو هیچ کدوم از اینا رو نداری. اصلا قابل قیاس نیستی باهاشون. کسی این جا به تو اهمیت نمی‌ده! تو جایی هستی که بهش تعلق نداری. بیا بیرون و دنبال راه دیگه‌ای باش! رویای اینو داری که یه روز مثل فلان استریمر معروف شی؟ این رویا واسه تو دست نیافتنیه! بفهم اینو! مگه نمی‌گفتی عاشق فوتوشاپی و داری یاد می‌گیریش؟ خب اصلا تمرکزت رو بزار رو همون! نمی‌گم اون راه واست راه خوبیه! رقابت اونجام سنگینه. ولی باز شانست برای موفقیت خیلی بیشتره و حداقل به امتحانش می‌ارزه.

راستی الان بهت گفتم که می‌فهممت؟ ضر زدم! من و تو مثل بقیه هم نسلی‌هامون عاشق گیمیم! تو الان چند ساله با این سیستم مزخرفت داری می‌سازی و یه سری گیم قدیمی رو پلی میدی و با وجود این که سیستما و کنسولای خوب بقیه رو می‌بینی، شکایتی نمی‌کنی! من وقتی سیستمم به حدی رسید که بازی‌های روز رو دیگه پشتیبانی نمی‌کرد، تو خونه چنان قشقرقی به پا کردم که بیا و ببین! پامو کرده بودم تو یه کفش که باید برام یه PS4 یا یه XBOX ONE S بخرید! حتی یه روز اعتصاب غذای خشک هم کردم! تا بالاخره یه ایکس باکس وان اس خریدن برام و به هدفم رسیدم! من صبر و تحمل و نجابت تو رو ابدا ندارم. ولی باور کن حرفام درباره بازنده بودنت حقیقت محضه. تلخی داستانت رو بپذیر و دنبال شیرین کردنش باش. تو خیلی تنهایی و این تنها بودنت خیلی غم‌انگیزه. البته که خدا رو داری و همون برات کافیه. من واقعا دوست دارم و نمی‌تونم حسرت خوردنت رو ببینم. تو هیچی از اون استریمرای موفق کم نداری. تو فقط مال این کار نیستی! می‌بینی حمایت کسی رو نداری؟! می‌بینی همه یا نادیدت می‌گیرن یا اگرم ببینتت فقط در حد یه شوخی می‌دوننت! اگر فکر کردی قصد ناامید کردنت رو دارم، درست فکر کردی. اگرم کسی تشویقت کرد که نه واسه استریم تلاشت رو بکن بالاخره یه روز موفق می‌شی و تلاشات بی‌جواب نمی‌مونه، داره چرند می‌گه. یعنی یه درصدم شک نکن که چرند می‌گه. ولی باور کن که می‌تونی تو یه کار دیگه موفق شی. تو سعی و تلاشت بینظیره. تو شریفی. تو بامعرفتی. تو استعدادای زیادی داری. بهت قول می‌دم یه روزی اون بالا بالاها ببینمت. تو می‌جنگی و اوضاع رو تغییر می‌دی. وقتی رسیدی به قله، بیا و برای یه بارم که شده ادبت رو کنار بزار و انگشت وسطت رو به تمام آدمایی که تا دیروز تحقیرت می‌کردن نشون بده و هر چی از دهنت درمی‌آد به‌شون بگو! 

بهترین‌ها رو برات آرزو می‌کنم ع عزیز و دوست داشتی:)

 

پ.ن: متن خطاب به ع رو کپی پیست کردم و براش فرستادم! شک و تردید داشتم که این کار رو بکنم یا نه که در نهایت انجامش دادم!