چرا ثبتش نکنم؟

چرا ثبت نکنم این حس و حال فوق‌العاده‌ی الانمو؟ 

چرا ثبت نکنم این شب پر از استرس و هیجان و داد و فریادمو؟

یه برد به یاد موندنی با یه کامبک بینظیر و کاپیتانی که تو روزای اُفتش هم یه مهاجم بی‌رحم و درنده‌ست! 

نیم ساعتی از بازی گذشته و کماکان گلوم سر فریادی که رو گل دوم تیرنی زدم، می‌سوزه! چه حس دیوونه‌کننده‌ای بود اونجا که همزمان با فریادای تیرنی بالا و پایین می‌پریدم و داد می‌زدم:((همینه! همینه! بریم! بریم واسه بردن، بریم که تمومش کنیم!))

کی گفته که من تو زمین نبودم؟ من تو فریادای تیرنی بودم، تو خنده‌های اوبا بودم، تو ساق پاهای خستگی ناپذیر ساکا بودم.

نه که این بازی، بازی خیلی مهمی باشه. لیگ اروپا که اصلا جای آرسنال نیست! این بازی هم در حد و اندازه‌های ما نیست! این بازی فقط می‌تونه شروع یه بازگشت باشه. بازگشت به آرسنال شکست ناپذیر و مهار نشدنی ۲۰۰۴ ! من به پروژه‌ی آرتتا اطمینان کامل دارم.

امشب بیخیال بعدا و بیخیال قبلا، فقط و فقط، سه تا گل بازیو هی می‌بینم و هی می‌بینم و حال می‌کنم!