هی افسوس بخور! هی فحش بده!

هر اتفاق پر سر و صدا و جریان سازی که تو جامعه افتاد سریعا دست به کار شو و برو سراغ کیبورد گوشی، لپ تاپ یا کامپیوترت. از اوج تاسفت، متاثر شدنت، ناراحتیت، نگرانیت نسبت آینده‌ی سیاه و نامعلوم، این مردابی که توش گیر کردیم و محکومیم به غرق شدن توش و تجربه‌های مشابه خودت به اتفاقه بنویس. حمله کن به عالم و آدم و فحش بده که مثلا خیلی از اتفاقه متاثر شدی و کنترل خودتو از دست دادی و حق داری هر چرندی که اومد تو ذهنت، بریزیش بیرون! یه عده آدمو تا حد فرشته بودن ببر بالا و یه عده دیگه رو دیو کن و از ترسناک و نفرت انگیز بودنشون بگو! با چند تا جمله‌ی هفت هشت کلمه‌ای، فاجعه‌ی پیش اومده رو ریشه یابی کن و راه حل ارائه بده. این یکی قلمو با هر تخصصی که داری می‌تونی انجام بدی و مطلقا هیچ محدودیتی نداره. اگه حرفات سراسر تناقض هم باشه مشکلی نیست! بالاخره ما همه پر از باورا و فکرای متضادیم! طبیعیه!

هی افسوس بخور! هی فحش بده! باز دوباره افسوس بخور! باز دوباره فحش بده! هی بگو باورم نمیشه همچین اتفاقی رو! آخه مگه میشه؟ یعنی کجا رو اشبتاه رفتیم؟ وااااای! هر چی دارم فکر می‌کنم اصلا قابل تصور نیست برام! بعدش چند باری «انسانم آرزوست» بگو و باز دوباره افسوس بخور! خوتو بذار جای قربانیان حادثه و از دردناک بودن تصور همچین فاجعه‌ای بگو و برای بار صدم افسوس بخور! یه دادگاه تشکیل بده! خودت قاضی شو و چند تا متهم جور کن! هر چی متهمات دم دستی‌تر باشن بهتره! محکوم‌شون کن! حق داشتن وکیل و دفاع از خود رو هم نده بهشون! چون بالاخره عصبانی و خشمگین هستی و یه جوری باید روی این زخم عمیقت مرهم بذاری! سعی کن تک تک جملاتت نیش و کنایه‌ی زیادی داشته باشه! واسه این یکی خلاقیت به خرج بده! این طوری قشنگ‌تر و جذاب‌تر میشه و حتما بیشتر دیده میشی! نشون بده که تو هم وجود داری! نشون بده که آدم دغدغه مندی هستی و نمی‌تونی نسبت به اتفاقای دور و برت بی‌تفاوت باشی! نشون بده که دنبال تغییری! نشون بده که دنبال یه تحول عظیمی! این یه مسابقه‌ی نفس گیره! هر کدوم از چیزایی که تا الان گفتم رو بهتر انجام بدی، بیشتر جلو میوفتی! البته اینم بگم، اون بخش نیش و کنایه می‌تونه سکوی پرتابت باشه ها! به همین خاطر حسابی روش کار کن. بعد چند وقت هم که دیگه حرف زدن و اظهار نظر کردن و افسوس خوردن درباره‌ی اون اتفاقه از مد افتاد، تو فقط منتظر باش! منتظر اتفاق بعدی و مسابقه‌ی بعدی! اگه تو قبلیه باختی، تو این یکی دیگه باید جبران کنی!

فراتر از الاغ!

سلام زهرا!

امیدوارم از هفته‌ی قبلی که باهات حرف زدم حالت بهتر باشه! می‌خواستم یه اعترافی بکنم پیشت زهرا! شوهرت الاغ نیست! یه چیزی فراتر الاغه! کلا نمی‌فهمه. در مقابل با یه مشکل و مسئله، مغزش فقط و فقط یه راه حلو می‌تونه تشخیص بده و هر چی پیشش فریاد بزنی و بگی که احمق! گوساله! پفیوز! به راه حل دوم هم فکر کن! شاید اون کل مشکلاتو حل کنه! شاید خیلی بهتر از اولی باشه! اصلا اجراش نکن! فقط یکم بهش فکر کن! خب اون مغز آکبندتو یکم به کار بنداز! خودت داری میگی سامانه مشکل داره و بهش اعتماد نکنید و من خودم هفته‌ی قبلی فلان مشکل و بیسار مشکلو داشتم، بعد حالا باز فاز شرلوک هولمزی برداشتی و کم مونده بخوای از رو تن صدا و مدل میکروفون و نحوه‌ی تلفظ واژه‌ها، دروغ گفتن یا نگفتن ما رو تشخیص بدی! دکتر واتسون شوهرت کجاست زهرا؟ حتما همون یارو دستیارش «TA» که زمان حضوری بودن دانشگاه دیده بودیمش؟ به قیافه‌ش نمی‌اومد ولی! نذار شوهرت فیلمای کارآگاهی ببینه زهرا! تو رو خدا جلوشو بگیر! حداقل به خاطر زندگی خودت!

حالا باز تهش قبول کرد که کل 17 نمره رو بذاره رو پایان ترم و یکم فاز هم‌فکری و هم‌دردی برداشت و شروع کرد به گفتن چرت و پرتایی مثل «من جای پدرتونم و دوستتون دارم و چه دلیلی داره بخوام دشمنی کنم باهاتون و...» بعد هم گلایه کرد که این بچه‌های کارشناسی نمی‌دونم چشونه که تو کلاس حسابی تشکر می‌کنن ازمون و به به و چه چه می‌کنن واسه‌مون ولی تو ارزشیابی بی‌معرفت میشن و کم لطفی می‌کنن در حقمون. شوهرت اشتباه کرد زهرا! یه کارآگاه خبره که نباید جلوی بقیه نقطه ضعف نشون بده از خودش! اولین اشتباهش می‌تونه آخرین اشتباهش باشه و مجرم می‌تونه یه جوری از این اشتباه سو استفاده کنه که کارآگاه حسابی گیج بشه و تا ابدالدهر نتونه پرونده رو حل کنه! شرلوک دانشکده‌ی ما چرا اصول خودشو یادش رفته؟ حالا که مرتکب این اشتباه احمقانه شد، من از سگ کمترم اگه کل ارزشیابیو بهش صفر ندم!

 خلاصه بعد از گفتگوهای طولانی و یکی به دو کردنا، یه نظر سنجی گذاشت و گفت اگه همه و باز هم تاکید می‌کنم «همه» موافق باشن، امتحانتونو حذف می‌کنم و کل نمره رو می‌ذارم رو پایان ترم. بعدش به یکی از دو تا بچه‌ها حمله کرد که شما روزِ روزِش تو کلاس نیستید و هر بار صداتون می‌زنم که بیاید جواب بدید، یا غایبید یا میکروفونتون به صورت کاملا تصادفی خراب شده، بعد حالا که بحث میانترمه، بلبل زبون شدید؟ انصافا این قسمتش دیگه حق با شوهرت بود زهرا!

خلاصه گذشت و گذشت تا رسید به پرسش کلاسی! از یکی دو نفر پرسید و بعد سامانه خراب شد و شروع کرد اکثر بچه‌ها رو بندازه از کلاس بیرون. هر کیو صدا میزد نبود تو کلاس! شوهرت حسابی عصبانی شده بود و می‌گفت پس چرا خراب شدن سامانه رو گزارش نمیدید به دانشکده‌تون؟ حدود 20 نفری مونده بودیم هنوز. شوهرت گفت هر کی منفی یا فقط یه مثبت داره خودش داوطلب بشه! منم که دیدم پرسشش رسیده به یه جای آسون، از فرصت استفاده کردم و میکروفونمو روشن کردم و گفتم استاد از من یه بار فقط پرسیدید و اگه میشه الان بپرسید! شوهرت یه چند ثانیه‌ای مکث کرد و گفت تو که دو تا مثبت داری، یعنی دو بار ازت پرسیدم! شوهرت فقط یه بار از من پرسیده زهرا! نمی‌دونم مثبت کدوم بدبختیو اشتباهی گذاشته برا من که حالا دو تا مثبت دارم! منم باز از فرصت استفاده کردم و گفتم که خب احتمالا یادم رفته بوده و ببخشید! فراتر از الاغ بودن شوهرت یه بارم به درد من خورد زهرا! 

خلاصه که مشکل میانترم حل شد و رفت پی کارش! شوهرت آدم بدی نیست زهرا! حتا میشه گفت خیلی هم ساده و خر و بی شیله پیله‌ست! اولین مشکلش اینه که به شدت آدم توجه طلبیه و دومین مشکلشم وراج بودنشه و سومیش هم همین فاز کارآگاهی برداشتنشه! بازم تاکید می‌کنم زهرا! هر چی فیلم ژانر کارآگاهی تو دست و بال شوهرته، جمع کن و نابودشون کن و خودتو و خانواده‌تو نجات بده! من ترم بعدی هم اگه شد با شوهرت درس برمی‌دارم! هر چند تمام رفتاراش و حرفاش رو مخمه ولی باز آدم جالبیه و شخصیت عجیب و مضحکی داره! میشه هم از دستش حرص خورد و هم بهش خندید! چی بهتر از این؟

شوهرت این جلسه، اون قسمتی که داشت از جای پدر ما بودنش و بقیه مزخرفات حرف میزد، سعی کرد یه هندونه‌ای زیر بغل ما بذاره و گفت:«من که می‌دونم شما واسه قبول شدن تو این دانشگاه چقدر زحمت کشیدید و برعکس خیلی از هم سن و سالای اون موقع‌تون از تمام سرگرمی‌هاتون چشم پوشیدید که درس بخونید و وارد یه همچین دانشگاه دولتی معتبری بشید! دانشگاه اصفهان جز سه تا دانشگاه تاپ تو رشته‌ی شماست و حتا تو جهان هم حرفایی داره واسه گفتن! به خودتون و جایگاه‌تون ارزش قائل شید عزیزای من!» اصلا هم این طور نیست زهرا! این که دانشگاه اصفهان پُخی هست واسه خودش یا نه رو نمی‌دونم و اهمیتی هم نداره برام ولی شخص من سال کنکورم به حدی خوشگذرونی و عیاشی که کردم که نگو! چیزی حول و حوش 5 تا سریال و 30 تا فیلم سینمایی دیدم! ده پونزده تا رمان خوندم، یه بازی از جام جهانی، بازیای آرسنال و استقلال و بازیای سی ال رو از دست ندادم! حتا یه بازی! هر جمعه هم که آزمون نداشتیم، با عرفان صبح زود می‌رفتیم پارک و تو راه حلیم می‌خریدیم و جلوی تمام پیرمردایی که اومده ورزش بکنن، اول مثل گاو حلیم می‌خوردیم و بعدم مثل سگ سیگار می‌کشیدیم! بعضی وقتا یه پاکت رو کامل تموم می‌کردیم! چندتایی از پیرمردا هم بعضی وقتا می‌اومدن و نصحیتمون می‌کردن که آدم باشید و بیاید کنار ما ورزش کنید به جای این کثافت کاریا! با حرفاشون سرگرم می‌شدیم و می‌خندیدیدم! به خصوص وقتایی که از گندای زمان جوونیشون حرف می‌زدن و ما رو به دوری از دخانیات و ورزش کردن دعوت می‌کردند! ما هم مرض داشتیم و هر هفته این کارمونو تکرار می‌کردیم و اونا هم خسته نمی‌شدن و هر بار یه نمایدنده از بین خودشون می‌فرستادن که شاید حرفاش تاثیر گذار باشه و ما رو به آدم بودن نزدیک بکنه! نمی‌دونی هربار چقدر بادوم بو داده، پسته، گردو، کشمش و نخودچی بهمون می‌دادن  که مثلا بهمون انگیزه بدن که به جای این دودای کثافتی که ‌می‌کنید تو ریه‌هاتون، اینا رو بخورید و سالم بمونید احمقا! روزای آزمون هم به بهانه‌ی این که خسته‌ایم از ظهرش تا فردا صبحش می‌خوابیدیم! تنها زمانی که خوب خوندیم، عید بود! از یه هفته قبل با عرفان رفتیم و تو یه دونه از این اردو مطالعاتیا ثبت نام کردیم و از 26 اسفند تا دوازدهم فروردین، هر روز از 7 صبح تا 9 شب اون جا بودیم! و به این صورت از شر دید و بازدیدای عید راحت شدیم! زندگی سگی و تهوع آوری داشتیم، ولی خب خوش گذشت! 

راستی زهرا! به سوالی که تو نامه‌ی قبلی ازت پرسیدم هنوز جواب ندادی! این مرتیکه پیر خرفت جوگیر، چی داشت که تو زنش شدی؟

 

پ.ن:خدا رو شکر سامانه هم کلا پوکید و کلاس بعدی برگزار نمیشه! ایکس باکس و assassin's creed odyssey مرا فرامی‌خواند!

!Fight for glory

باید با خودت رو راست باشی محسن! تک تک این کابوسای چرندی که هر چند وقت یه بار بهت حمله می‌کنن و کثافت میزنن به کل روزت، حاصل تک تک فکرا و خیالپردازایای طول روزته! وقتی ذهنتو رو به هر کثافتی باز می‌ذاری و اجازه میدی بهشون که تا هر وقت دلشون خواست بمونن، انتظاری چیزی جز این اوضاع حال بهم زنو داری؟ عجیب و غریبن این خوابات اصلا! طبیعتا وقتی یکی یه کابوسی می‌بینه، مگه نباید به محض بیدار شدن، دیگه خوابش نبره؟ مال تو چرا برعکسه؟! انگار هم‌زمان هم این کابوسا رو دوست داری و هم ازشون متنفری! اعتراف بهش سخته. خیلی سخته. مثل این که خودت بخوای ناخونای خودتو بکشی! یا با یه چاقو انگشت خودتو ببری! ولی مثل این که کثافتایی که به مرور زمان گذاشتی بیان تو ذهن و فکرت، ریشه زدن و رشد کردن و دیگه کندنشون به همین راحتیا نیست. ترسناک‌تر از همه‌ی اینا می‌دونی چیه؟ این که یه وقتایی شک می‌کنی نکنه من واقعا دلبستگی پیدا کردم به این فکرای پلید؟ نکنه نفسم به نفسشون بند شده و بدون اونا نمی‌تونم زنده بمونم؟ خودت خوب می‌دونی که نشونه‌هایی هستن که این شک و تردیدتو به یقین نزدیک و نزیک‌تر می‌کنن.

بین! من نمی‌خوام اغراق کنم! نمی‌خوام بی‌خودی جو بدم! ولی بدجوری ترسیدم از خواب دیشبت! خودتم ترسیدی! کتمان نکن احمق! من که خوب می‌شناسمت! از چشمات می‌تونم بخونم که چقدر ترسیدی و حتا از چی ترسیدی! مثل این که هنوز باور نکردی من تو رو بهتر از خودت می‌شناسم! وقت خودتو با بحث کردن با من تلف نکن پس! 

ولی محسن تو نباید از خودت بترسی. نباید! تو نیاز به کمک هیچ احدی نداری. این بهونه‌های آدمای ضعیفه. وقتی از یکی دیگه کمک بخوای یعنی شکست خوردی. اگه با کمک یه آدم دیگه ببری، یه بخشی از پیروزیت مال اونه. غیر اینه مگه؟ این میدون مبارزه مال خود خودته. اگه شکست بخوری تماما تقصیر خودته، اگرم ببری، تمام افتخارش مال خودته. جنگیدن برای افتخار، هویت گرفتن و معنا پیدا کردن با این افتخار. شاید فرمولش همینه؟

گربه صفتی

دخترِ دختر خاله‌م که چهار سالش بیشتر نیست هفته‌ی قبل یه اتفاق بسیار درد آور و البته ارزشمندو تجربه کرد!! 

اسمش هستیه. عاشق حیووناست و وقتی می‌بیندشون یه ذوق و شوق عجیبی از خودش نشون میده و دوست داره نزدیکشون شه و لمسشون کنه. مادربزرگ و پدربزرگ طرف پدریش هم روستایین و هنوزم روستا زندگی می‌کنن. اونم هر آخر هفته منتظره که برن روستا و با گاو و مرغ و خروس و اردک مادربزرگش‌اینا سرگرم بشه. اخیرا یه خرگوش سفیدی داشت که ازش نگهداری می‌کرد و روزی چند بار بهش غذا می‌داد. خیلی هم علاقه‌مند بود که خرگوششو به عالم و آدم نشون بده! خرگوشه مرد و به جاش براش یه جوجه خریدن تا خیلی هم ناراحت نباشه و جای خرگوش مرحوم، پر بشه براش! 

هستی عادت داشت که به گربه‌ی همسایه‌شون بعضی وقتا غذا بده. گربه همسایه‌شون یه گربه‌ی چاق و پشمالوئه که شرارت و رذالت رو میشه از تو چشماش خوند!  چند روز پیش وقتی که هستی تو حیاط خونه‌شون بوده و داشته با جوجه‌ش بازی می‌کرده؛ گربه‌ی شرور همسایه میاد و به جوجه حمله‌ور میشه و می‌خوردش. هستی هم از دیدن این اتفاق تلخ و غیر قابل باور وحشت کرده بوده و از ترس به خودش می‌لرزیده و گریه می‌کرده. خلاصه که این کوچک‌ترین عضو خانواده‌ی ما تو همین چهارسالگیش خیلی خوب با ویژگی‌ای به نام «گربه صفتی» آشنا میشه. امید است که در ادامه‌ی زندگیش، با توجه به این تجربه‌ی ارزشمندی که به دست اورده، گربه صفت‌ها رو از قبل بتونه تشخیص بده و بهشون هیچ غذایی نده واسه خوردن!!

آخرش یه روز خودتم یه جایی جا می‌ذاری بچه!

از یک ساعت پیش تا همین الان، لحظات به شدت بحرانی و پر التهاب و البته مضحک و خنده داری رو پشت سر گذاشتم. شاگرد مغازه‌ی عرفان امروزو ازش مرخصی گرفته بود. قرار شد من جاش برم و چند ساعتی مثل تابستون پارسال فروشنده‌ی شهر پاستیل باشم. از 5 عصر تا 9 شب. عرفان حول و حوش 8 اومد و بعد یه ساعت کرکره رو دادیم پایین و رفتیم که شام بخوریم. واسه شام خوردن و سیگار کشیدن بعدش، با بلوتوث موبایلم به ضبط ماشین عرفان وصل شدم که موزیک بذارم. بعدش گوشیو انداختم رو صندلی عقب ماشین و لم دادم رو صندلی خودم و مشغول لمبودن اسنک‌های چرب و چیلی شدم. بعد یکم دور شهر تاب خوردیم و نزدیک 11 بود که عرفان دم خونه‌مون پیاده‌م کرد و رفت. رسیدم تو اتاقم. اول جعبه سیگارمو دراوردم و گذاشتمش تو جاساز همیشگیش. بعد فندک و کیف پول. بعد دستمو بردم واسه بیرون اوردن گوشی که دیدم نیست! در صدم ثانیه یادم اومد که رو همون صندلی عقب ماشین عرفان جاش گذاشتم. خنده‌م گرفت! چقدر تو احمقی پسر! هیچ راه ارتباطی به عرفان نداشتم. طبیعتا شماره‌شو هم حفظ نبودم. یعنی این گوشی لعنتی نباشه من دیگه هیچ راه ارتباطی‌ای به بهترین رفیقم ندارم! با گوشی خونه چند باری به موبایلم زنگ زدم تا عرفان که احتمالا هنوز تو ماشینه بشنوه و جواب بده ولی یادم اومد که مثل اکثر اوقات سایلنته. با این که چند صد بار با خود عرفان رفتم دم خونه‌شون و حتا تابستون پیرارسال دو هفته تمام خونه‌شون بودم ولی از اون جایی که جغرافیام افتضاحه، آدرس خونه‌شونو بلد نیستم. با خودم گفتم که مشکلی نیست، فردا صبح زود میرم دم مغازه‌ش و شماره‌شو از رو تابلوی سر در مغازه برمی‌دارم و بر می‌گردم خونه و بهش زنگ می‌زنم. یکم فکر کردم و باز یه اضطراب جدید افتاد به جونم. نکنه عرفان ماشینو بذاره بیرون و نبره تو پارکینگ و بعد یه دزدی بیاد گوشیو ببینه و شیشه‌ی ماشینو بشکونه و موبایلمو کش بره! احتمالش پایین بود ولی خب باز 1 درصد که ممکن بود یه همچین بدشانسی بدی بیارم! قلبم به تاپ تاپ کردن افتاد و تن و بدنم یخ زد! شروع کردم به مغزم فشار بیارم که شماره‌شو یه جوری پیدا کنم. لپ تاپمو روشن کردم و شروع کردم به سرچ کردن که چطور از رو اسم افراد شماره‌شونو پیدا کنم!! با این که می‌دونستم همچین چیزی کاملا غیرممکنه ولی باز با امیدواری زیاد داشتم سایتا رو زیر و رو می‌کردم. تو همین حین پیج اینستاگرام شهر پاسیتل یادم اومد. اون وقت که پیج دست خودم بود، شماره‌ی عرفانو زده بودم تو بیو پیج. الان ولی خبری از شماره نبود. پستای صفحه رو زیر و رو کردم و چیزی عایدم نشد. رفتم سراغ استوریا. تو یکی از استوریا، پلاستیک مخصوص شهر پاستیل که لوگوی فروشگاه روش بود رو دیدم. شماره زیر لوگو بود ولی خیلی واضح نیوفتاده بود. شماره رو برداشتم ولی از یکی دوتا از اعدادش خیلی مطمئن نبودم. از طریق تلگرام مادرم چکش کردم و فهمیدم که درسته. زنگ زدم بهش. خدا رو شکر که شماره خونه‌مونو داشت و واسه‌ش ناشناس نبود که یه وقت جواب نده. سریع گوشیو برداشت. تا صدای الوشو شنیدم مهلت ندادم حرف دیگه‌ای بزنه و با یه سرعت عجیب و غریبی بهش گفتم که موبایلمو تو ماشینت جا گذاشتم و بدو برو برش دار بیارش تو خونه‌تون. سه طبقه رو نفس نفس زنان رفت پایین و برش داشت و قرار شد فردا صبح بیارده‌ش دم خونه‌مون. خلاصه که هیچ وقت با خودم فکر نمی‌کردم تو همچین شرایط احمقانه‌ و خنده داری گیر کنم و دهنم این طوری سرویس بشه. روزهای بیشتر و تجربه‌های پر از بلاهت و حماقت بیشتر!

محسن احمقِ خیره سرِ  فراموشکار! دیدی تو خلق موقعیتای احمقانه‌ای که هی دور خودت بچرخی و گیج باشی و ندونی باید چه غلطی بکنی، خلاقیت عجیبی داری؟! این بار از پسش براومدی. دفعه‌ی بعدی چه گوهی می‌خوای بخوری گوساله؟ 

قضیه رو به مامان گفتم. سرشو تکون داد و نوچ نوچ کنان گفت:«آخرش یه روز خودتم یه جایی جا می‌ذاری بچه! تو این سن و سال انقدر فراموش‌کاری؛ پیر که شدی می‌خوای چیکار کنی؟ هر بار که میام یکم بهت امید ببندم و روت حساب باز کنم به یه طریقی میزنی و خرابش می‌کنی!» با تمام وجودم قهقهه زدم! اونم خنده‌ش گرفت. بعد چند ثانیه داشت با لبخند بهم نگاه می‌کرد و کماکان سرشو تکون می‌داد.

...Death is bliss

تو قسمت 11 فصل 6 vikings هارالد فاین‌هیر یه شاه وایکنیگ شکست خورده‌ست که بعد از تار و مار شدن سپاهش، اسیر دشمن روسیش شده و حالا با دست و پای بسته و به حقیرانه‌ترین شکل ممکن افتاده جلوی شاه روس پیروز یعنی اُلِگ. ادامه‌ی زندگی هارالد به تصمیم اُلِگ بستگی داره. اُلِگ هم که مست از پیروزی بزرگ و تاریخیشه و ذهنش پر از آرزوها و بلندپروازیای بزرگه، ازش می‌پرسه که ممکنه یه جوری به دردش بخوره تا از کشتنش منصرف شه؟ در واقع داره هارالد رو به یه معامله دعوت می‌کنه. هارالد میوفته تو یه دو راهی سخت. یا سر جونت معامله کن یا بمیر! ولی هارالد بدون هیچ تامل و مکثی می‌خنده و جواب میده:

I have no intention of being usefule to you. I won't bargin for my life.

For a viking, that would be demeaning. 

To us, death is bliss...

and I rush to bleed.

 و این «.Death is bliss» رو یه جای دیگه هم میشه پیدا کرد:

والله ابن ابی طالب، با مرگ انسی آنچنان دارد که طفلی با پستان مادرش. 

یه شباهت واضح از دو آدم کاملا متفاوت که هر کدوم به یه دنیای بعد از مرگ متفاوت اعتقاد دارن. هر دو جوری حرف میزنن که انگار ترس از مرگو زیر دست و پاشون له کردن و حتا دارن با قلدری تمام مسخره‌ش می‌کنن و بهش می‌خندن. اوج مرگ آگاهی تو کلماتشون موج میزنه. حتا دارن طلبش می‌کنن و ادعا دارن که بی تابانه منتظرشن. یه علاقه‌ی عجیب و وصف نشدنی به مرگ؟ عجیبه و غیرقابل فهم. دلیلش چیه؟ این نوع نگاه به مرگ یه انتخابه یا اجبار؟ میشه گفت صرفا از سر خستگیه و چاره‌ی دیگه‌ای نمونده واسه‌شون؟ شاید مجبورن زندگی‌ و دنیایی که هیچ معنا و مفهوم و غایتی توش نمیبینن، پس بزنن و منتظر پایانش باشن تا یه جوری قابل تحملش کنن. با خودم فکر می‌کنم شاید شجاعت دقیقا از همین نقطه آغاز میشه. واضحه که تو وقتی از بزرگ‌ترین ترس ممکن نترسی، به اوج قدرت رسیدی!

کاپیتانی که وسط دریا و تو اوج طوفان از مرگ بترسه؛ یه کاپیتان مرده به حساب میاد! واسه‌ی کاپیتان مرگ خودشو به شکل موج‌های وحشی و رعد و برق و بارون تند در میاره. حالا اگه ازش بترسه چطور شکستش بده؟ کاپیتان هم بالاخره یه روز می‌میره. یا وسط دریا یا وسط خشکی! ولی وقتی از مرگ نترسه و بتونه صاف صاف تو چشماش نگاه کنه و واسه‌ش شاخ و شونه بکشه، حتی اگه ازش شکست بخوره باز بازیو برده! 

از من فرار نکن محسن!

بیخیال! انقدر الکی پیچده‌ش نکن! انقدر از این کلمه‌های بدبخت و بیچاره بیگاری نکش! باور کن مسئله خیلی ساده‌تر و احمقانه‌تر از اون چیزیه که فکرشو می‌کنی! اوضاع تغییر کرد ولی تو تغییر نکردی! همین و بس! حالا تو یه موجود بدبخت سردرگمی که حتا بعضی وقتا با خودت فکر می‌کنی نکنه که اصلا نتونم درسمو تموم کنم و انقدر بیوفتم و مشروط شم که تهش تو 10 ترم هم نتونم واحدامو پاس کنم؟ عمق فاجعه رو فهمیدی یا نه؟ تا این حد اعتماد به نفست داغون شده! تا این حد خودت پیش خودت بی‌اعتباری! کل دیشبو نخوابیدی! تمام روزات شده همین! تا چند وقت از خواب فرار می‌کنی و بعد مثل یه گرگ گرسنه حمله می‌کنی سمتش! تو برزخی! نه بیداری، نه خوابی. نه زنده‌ای، نه مرده. نه سردته، نه گرمته. بی حسی مطلق! ساده‌ست! تو نتوستی خودتو با تغییرات هماهنگ کنی. تو ترسیدی. تو شکست خوردی. بد جوریم شکست خوردی.

محسن! باور کن من و تو، توی این دنیای بزرگ و بی‌انتها، فقط و فقط هم‌دیگه رو داریم. من و تو با هم نفس می‌کشیم، با هم غذا می‌خوریم، با هم می‌خوابیم و با هم بیدار میشیم. من و تو خاطراتمون با هم یکیه. من و تو تمام علاقه‌ها و وابستگی‌هامون با هم یکیه. من و تو حتا سایه‌هامون هم با هم یکیه. تا حالا دقت کردی وقتی داریم کنار هم راه میریم فقط یه رد پا ازمون جا می‌مونه؟ از من فرار نکن محسن! نزدیک ترین آدم به تو منم روانی! چرا فکر می‌کنی من دشمنتم؟ چرا انقدر ازمن می‌ترسی احمق؟ ببین حتا اگه بخوای هم نمی‌تونی از دست من در بری! الکی وقت خودتو تلف نکن. من و تو گره خوردیم به هم! یه گره‌ی کور که حتا ننه‌جون با اون هم تخصص و تجربه‌ش تو گره باز کردن، حریفش نمیشه!

راستی شنیدم با خودت گفتی:«من یه روز کاپیتان میشم.» واقعا همچین حرفی زدی؟ دیوونه‌ای؟ عقلت کمه؟ کوری؟ نمی‌بینی؟ چرا انقدر خیره سر و بازیگوشی؟ تو همین الانم کاپیتانی احمق! یه نگاه بنداز به خودت! تو پشت سکانی. طوفان تو راهه. کل خدمه‌ی این کشتی امیدشون به توئه کاپیتان! همه‌شون چشم دوختن به لبای تو. تو باید بهشون بگی کجا برن، چیکار بکنن، بادبانا رو کِی بکشن، مسیر کشتیو کی تغییر بدن، آب و غذا رو چطور جیره بندی کنن و کی لنگر بندازن. تو همون کاپیتانی هستی که کل خدمه وایسادنش پشت سکانو می‌بینن و کیف می‌کنن و تو ذهنشون رویابافی می‌کنن که بالاخره یه روزی مثل اون شن. تو همون کاپیتانی هستی که کل خدمه ازش انتظار دارن که با یه نگاه به آسمون و با یه وزش باد؛ هوای چند روز آینده رو بتونه پیش بینی کنه! تو همون کاپیتانی هستی که تک تک خدمه‌ عاشق اینن که خاطرات روزای سخت دریاشو بشنون! این جا همه رو تو حساب باز کردن! مسئولیت همه‌ی این آدما با توئه کاپیتان!

شوهرت خیلی الاغه زهرا!

سلام زهرای عزیز!

از اون جایی که الان در عصبانی‌ترین حالت ممکن خودم هستم و تمایل عجیبی دارم که حتا مانیتور این لپ تاپ کوفتیو با مشتام خوردِ خاکشیر کنم، بی هیچ مقدمه‌ای میرم سر اصل مطلب.

خب راستش من تا حالا تو رو از نزدیک ندیدم. صداتو هم حتا نشنیدم. قضیه آشنایی من با تو اینه که شوهرت استاد یه درس 2 واحدی منه. هر جلسه به تصور این که میکروفونشو خاموش کرده، وسط کلاس داد میزنه:«زهرا درو ببند! زهراااااا! تو کلاسما! درو ببند!» خلاصه که ما هر جلسه شاهد صدای عربده‌های شوهرتیم که ازت درخواست بستن در اتاقشو داره، چون خبرش در حال تدریسه و احتمالا سر و صدایی که از تو پذیرایی خونه‌تون میاد، حسابی اذیتش می‌کنه. اونم که هر بار صدای نکره‌شو می‌اندازه تو گلوشو و از تو کمک می‌گیره! تو هم که حقیقتا سرعت بی‌نظیری داری و چند ثانیه بیشتر نمی‌گذره که صدای بسته شدن درو به وضوح می‌شه شنید.

امروز شوهر کله شقت امتحان میانترمشو تو ال ام اس دانشگاه ازمون گرفت. قبلا بهش گفته بودیم که اگه میخوای تشریحی بگیری، یه ایمیل بده که برات جوابا رو تو مدت زمانی که خودت تعیین می‌کنی بفرستیم، چون سامانه ممکنه به مشکل بخوره. اما قبول نکرد و کار خودشو کرد. من الان به فنا رفتم زهرا! 30 ثانیه مونده بود به آخر امتحان و تمام جوابا رو نوشته بودم. دکمه‌ی ثبت جوابا رو هر چی می‌زدم کار نمی‌کرد. مشکل قطعا از اینترنت نبود. سامانه قبلا این مشکل واسه‌ش به کرات پیش اومده و همه‌ی استادا میدونن که نباید امتحانای تشریحیشونو توش بگیرن. خلاصه که جوابام هیچ کدوم ثبت نشد که نشد. شوهرت زبون نفهمه زهرا! نمی‌دونم برا بقیه هم این مشکل پیش اومده یا فقط شانس چرت من بوده، ولی مطمئنم جلسه‌ی بعدم که قضیه رو بهش بگم، یه ژست کارآگاهی به خودش می‌گیره و با یه لحن خیلی مرموز شروع می‌کنه به بازجویی کردن تا به توهم خودش مثلا یه جایی مچمو بگیره و بهم اثبات کنه که مشکل از سامانه نبوده و تو خودت یه گندی زدی! شوهرت خیلی خودشو جدی می‌گیره زهرا! فکر می‌کنه اونقدر ما بیکار و علافیم که واسه در رفتن از یه امتحان درس دو واحدی، بشینیم نقشه بکشیم و فریبش بدیم! من اوضاع و احوالم خرابه زهرا! یه ترم حذف کردم! یه ترم هم مشروط شدم و 10 واحد بیشتر پاس نکردم! اگه این دو واحدی شخمی رو هم بیوفتم که دیگه عالی میشه! 

می‌دونی زهرا؟ شوهرت تو زندگیش هیچ گوهی نشده. شغلش احمقانه‌ترین شغل دنیاست! گول این لفظ "دکتر"ی که میاد پشت اسمش رو هم اصلا نخور. ما یه مشت الاغیم که اصلا نمی‌دونیم چرا امدیم این دانشگاه و این رشته! شوهرت بین این گله‌ی الاغ، نقش الاغ ارشدو صرفا بازی می‌کنه. همین و بس! الاغی که می‌تونه بشینه صدر مجلس و سخنرانی کنه و بقیه الاغا هم ناچارن بهش احترام بذارن و حتا بعضا مجیزشو بگن. هر چند وقت یه بارم با بقیه الاغای ارشد یه جلسه‌ای برگذار می‌کنن و یه کم حس مهم بودنو به خودشون القا می‌کنن! شوهرت انقدر احمقه که هنوزم که هنوزه کار با این سامانه‌ لعنتیو بلد نیست. تلفظای انگلیسیش افتضاحه. قیافه‌شم که داغونه! چی داره این بشر که زنش شدی آخه؟ بهت بر نخوره زهرا ولی حقیقتا ریدی با این انتخابت!

خلاصه که زهرا، هر چند الان عجیب عصبانیم و حس می‌کنم حقم خورده شده، ولی بازم اهمیتی نداره! بذار شوهرت فکر کنه آدم مهمیه! بذار با این توهم که بچه تخس و زرنگیه و به همین سادگیا فریب نمی‌خوره، خوشحال باشه. اصلا چطوره تو فصل 4 true detective شوهرتو بیارن و نقش اولش بکنن؟ یه کارآگاه تیز و بز و به شدت باهوش که تخصصش تو مچ گیری از چهارتا دانشجوی احمقه! 

من آلزایمر دارم؟

باورم نمیشه بعضی وقتا خودمو می‌بینم در حالی که سر یه میز روبروت نشستم و با یه لبخند پهن روی صورتم، بر و بر نگاهت می‌کنم و چایی سردمو هورت میکشم! به تفاله‌های آخر چایی که می‌رسم، تازه هویت کثیفت یادم میاد و وجودم پر از خشم و نفرت میشه. چشمام گرد میشه. مشتام گره میخوره. نفس تنگی میگیرم. صدام دیگه در نمیاد. یه دفعه‌ای بلند میشم و میز کوفتیو برمی‌گردونم و سرت فریاد می‌زنم و فحش میدم. تو ولی هنوز لبخند میزنی. با یه آرامش لج درآری بلند میشی و پالتویی که به پشت صندلیت آویزون کرده بودی؛ تنت می‌کنی. بعد با قدمای محکمت میای نزدیکم. صدای تق تق کفشت آزارم میده. حالا وایسادی کنارم، تو یه قدمیم. من هنوز خیره موندم به صندلیت و با چشمای قرمز شده‌م دارم دندونامو محکم به هم فشار میدم. اول گوشاتو میاری نزدیک دهنم و صدای نفسامو می‌شنوی و بعد با یه صدای آروم و کش دارِ پر از غرور میگی:«بازم من بردم که! جنگجوی دلیرِ شجاعِ نترس!» 

من آلزایمر دارم یا تو هر بار تغییر قیافه میدی؟ 

نمی‌تونم تو رو به کسی نشون بدم. این که بگم دارم با کی می‌جنگم واسه‌م سراسر ننگ و شرمه! تو یه رازی. تهش چه من بمیرم چه تو، هویتت واسه هیچکس فاش نمیشه. حتا اگه ببری، دفن میشی تو تار و پود وجود دشمنی که یه روزی نابودش کردی. فرقی نداره پیروز این میدون جنگ باشی یا بازنده؛ سرانجامت به یه اندازه تلخ و غم انگیزه. تو هیچ پایداری و جادودانگی‌یی نداری. حتا شانسشم نداری! ولی خب من حداقل شانسشو که دارم؟ هر جور بخوای حساب کنی من موجود ارزشمندتریم نسبت به تو! پس چرا هی ازت شکست می‌خورم؟ 

جنگ هنوز ادامه داره! هنوز برنده‌ی نهایی مشخص نشده. من هنوزم رجز می‌خونم برات، هنوز قلدری می‌کنم واسه‌ت، حتا اگه بخندی بهم! ولی خب اینو خوب می‌دونم که زمان داره به نفع تو جلو میره، دشمن مغرور من!

«برای کاپیتان شدن، شب بخیر...»

چشمات پف کرده. سرت سنگین شده و یه جوری درد می‌کنه که انگار تا چند ثانیه دیگه قراره منفجر بشه. حالت تهوع داری و تند تند آب دهنتو قورت میدی. میوفتی رو تختت. رواندازو میکشی رو خودت و تا پایین چونت میاریش بالا. خیره شدی به سقف و دنیا داره دور سرت تاب می‌خوره. سر و صورتت از عرق خیس شده. بدجوری ترسیدی! باز ازش شکست خوردی نه؟ انکار نکن! انکار نکن احمق! حرف بزن. سرتو بگیر بالا و فریاد بزن و به همه چی اعتراف کن. نترس! از اعتراف به ضعیف بودن نترس. این تویی، چه بخوای و چه نخوای. 

کم کم داره خوابت می‌گیره. از بیدار نشدن می‌ترسی. چاره‌ای نداری جز این که تو ذهنت یه محافظ و نجات دهنده‌ی قدرتمند که همه جا حواسش بهت هست بسازی و بعد به دست و پاش بیوفتی و التماس کنی که یه فرصت دوباره بهت بده. تو بذار دوباره چشمامو باز کنم، قول میدم که این بار دیگه شکستش بدم. من می‌ترسم! از بیدار نشدن می‌ترسم. من باید بیدار شم و باز بجنگم. من کلی کار دارم واسه انجام دادن. کلی راه دارم برا رفتن. من هنوزم امید دارم. هنوزم فکر می‌کنم که تهش این منم که زیر پاهام لهش می‌کنم و می‌فرستمش یه جایی که دیگه نتونه برگرده. 

مسخره نیست که واسه زنده موندن داری التماس می‌کنی؟ آخرین درجه‌ی حقارت و ذلت نیست که از بیدار نشدن می‌ترسی؟ چرا انقدر می‌ترسی؟ یه موجود ترسوی بدبخت که دائما نگران اینه که نکنه الان بمیرم؟ نکنه فردا رو نبینم؟ بعد با خودت فکر می‌کنی من که تا حالا نتونستم هیچ گوه خاصی بخورم و بدون هیچ جلو رفتنی تو یه نقطه موندم، چه مرگ بی‌معنا مسخره‌ای در انتظارمه پس! هیچ میشم و میرم و هیچ‌کی یادش نمی‌مونه که منم یه روز تو این دنیای کوفتی زندگی می‌کردم! تا وقتی که از مردن می‌ترسی هیچ فرقی با یه مرده نداری. 

دیگه نباید واسه زنده موندن التماس کنی. تو یه روز کاپیتان این کشتی میشی. کشتی‌ای که مال خودِ خودته. اینو بهت قول میدم. با غرور پشت سکان وایمیسی و میزنی به دل دریا و طوفان و دیگه از هیچی نمی‌ترسی. حتا مردن!

 

گمشدگان برای همیشه